Wykonawcy
Noureddine Khourchid i wirujący derwisze z Damaszku:
Noureddine Khourchid – głos wiodący
Abdulrahman Modawar – solo, chór, riq
Mohamad Kahil – solo, chór, daf
Hassan Arbach – solo, chór
Adel Halima – chór
Hamdi Malas – chór, daf
Mohamad Kodmani – ud
Hatem Aljamal – wirujący derwisz
Yazan Aljamal – wirujący derwisz
Ahmad Altair – wirujący derwisz

W programie: pieśni i tańce sufickie
„Nie proście o to, czego nie jesteście w stanie unieść” – odpowiadał Rumi, wielki poeta suficki i założyciel bractwa wirujących derwiszów, kiedy uczniowie próbowali się dowiedzieć, co właściwie zaszło między nim a jego duchowym przewodnikiem Szams-e Tabrizim. Po pierwszym rozstaniu z mistrzem Rumi wpadł w rozpaczliwy trans: zaczął recytować wiersze, obracając się aż do upadłego wokół słupa w ogrodzie. Sufizm był od początku kierunkiem mistycznym w islamie; jego celem jest ekstaza, całkowite zjednoczenie z Bogiem osiągane na drodze ascezy i kontemplacji. Związki sufizmu z chrześcijaństwem są niewątpliwe, choć w swych źródłach nawiązuje także do ascetyzmu indyjskiego i perskiego. Podobnie jak w przypadku innych ruchów mistycznych, kryje się w nim wszakże pewien paradoks: z jednej strony unię z Najwyższym osiąga się środkami niezwykle wyrafinowanymi pod względem estetycznym, z drugiej zaś prowadząca do ekstazy asceza jest z założenia antyintelektualna. Piękno tańca, słowa i melodii trzeba więc traktować jako narzędzie, nie zaś cel sam w sobie. Śpiew towarzyszący tanecznej „medytacji” derwiszów ma charakter głęboko wewnętrzny: bogato ornamentowany, wyraża stan duchowy i indywidualność śpiewaka, rozwija się w miarę narastania intensywności transu, w szczytowym momencie wykraczając poza wszelkie granice świadomego pojmowania muzyki. Słuchacze, a zarazem widzowie koncertu z udziałem Noureddine Khourchida zyskają niepowtarzalną szansę wniknięcia w sens tego, co dzieje się w Syrii – w tajemnicę tragedii, która wykracza poza wszelkie granice ludzkiego rozumu.