Program
Grażyna Bacewicz
Suita tańców polskich
Jean Sibelius
Koncert skrzypcowy d-moll op. 47

Béla Bartók
Koncert na orkiestrę

Dyrygent
Marin Alsop

Wykonawcy
NOSPR
Inmo Yang – skrzypce

Koncert skrzypcowy Sibeliusa nie jest muzyką programową, ale przenika go ten sam północny koloryt i szeroki oddech, który obecny jest niemal we wszystkich dziełach twórcy Finlandii. Bowiem pejzaż to nie dekoracja – jak w muzyce XVIII wieku – lecz krajobraz duszy. Należący do żelaznego repertuaru wiolinistycznego, ujęty w ramy klasycznej formy utwór od ponad stu lat nieustannie zachwyca nie tylko tajemniczą atmosferą i bogactwem brzmień, lecz także symfonicznym rozmachem i oryginalnością tematów. Co prawda brytyjski muzykolog Donald Tovey nazwał finałową część Koncertu „polonezem dla niedźwiedzi polarnych”, jednak przyznał mu – słusznie! – poczesne miejsce wśród najwspanialszych romantycznych koncertów skrzypcowych. Do wielkiej klasyki muzyki XX wieku należy z kolei Koncert na orkiestrę Bartóka, w którym – wedle słów Alexa Rossa – węgierski kompozytor i badacz folkloru „postanowił wyrzucić swój notes i zaczął tańczyć razem z nimi [chłopami]. Ze strun unoszą się tumany pyłu, który osiada na stopach rozszalałych tancerzy”. Co prawda Bartók złagodził w tym późnym utworze swój język muzyczny, nadał mu klasycyzującą formę i zastosował brzmienia nieomal eufoniczne, ale jednocześnie zachował to, co w jego stylu najważniejsze – wyrazistą rytmikę, barwną instrumentację, subtelne inspiracje folklorem. W bardziej bezpośredni sposób do muzyki ludowej nawiązuje w Suicie tańców polskich Grażyna Bacewicz, mistrzyni neoklasycyzmu, który z wielkim powodzeniem łączyła z folkloryzmem.

Piotr Matwiejczuk